Κουρδιστάν

Πρόκειται για μια τριακονταετή ιστορία: τα χιόνια λιώνουν, οι Κούρδοι πολεμιστές του PKK ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη τους στα βουνά Καντίλ του Ιράκ και οι μάχες αρχίζουν στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας. Πέρυσι ο τουρκικός στρατός άρχισε νωρίτερα διώχνοντας χιλιάδες Κούρδους στο Ιράκ στη πρώτη σημαντική χερσαία επιδρομή από τότε που οι Αμερικανοί έφτασαν στη περιοχή. Οι Τούρκοι προφανώς απέσπασαν τη συναίνεση της Ουάσιγκτον αλλά οι Κούρδοι του Ιράκ όλων των βαθμίδων ζητούν να διασφαλιστεί η κυριαρχία του Ιράκ από τους μοναδικούς μαχητές που θα μπορούσαν να το επιτύχουν, τους Πεσμεργκά. Μια σύρραξη μεταξύ Ιράκ-Τουρκίας θα έβαζε την Ουάσιγκτον σε νέες ανησυχίες στη περιοχή.

Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά όμως, το PKK αντιμετωπίζει μια σημαντική απειλή όχι από τους τούρκους στρατιώτες αλλά τους πολιτικούς. Το κυβερνών κόμμα της Τουρκίας πριν δυο χρόνια εκτόπισε το DTP (τη πολιτική πτέρυγα του PKK) στη μεγαλύτερη περιοχή που ελέγχεται από Κούρδους.

Το PKK στην ουσία διανύει μια καθοριστική στιγμή: ενώ απουσιάζει η επαναστατική βία ο Ερντογάν θα έχει το χώρο και το χρόνο να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις που πιθανόν να του χαρίσουν πολιτική νίκη αν το εκμεταλλευτεί σωστά. Εάν το PKK πραγματικά ενδιαφέρεται για μεταρρυθμίσεις θα θεωρήσει τον προσωρινό εκτοπισμό της πολιτικής του πτέρυγας από το κόμμα του Ερντογάν ως το ανάλογο τίμημα. Εάν όμως το PKK ενδιαφέρεται μόνο να δείχνει τη σημαντικότητά του τότε θα αγωνίζεται προκειμένου να αναπληρώσει τις απώλειές του από τις τουρκικές επιδρομές και να επιστρέψει στη βία στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας φέτος το καλοκαίρι.  Καμιά τουρκική κυβέρνηση δεν θα προβεί σε μεταρρυθμίσεις όσο οι στρατιώτες σκοτώνονται σε αντάρτικες επιθέσεις. Η ιστορία δείχνει ότι το PKK θα καταλήξει να ενδιαφέρεται για τα στενά του συμφέροντα.

Στο μεταξύ οι Μπαρζανί και Ταλαμπανί έχουν ένα σημαντικό άσσο. Ένα αξίωμα της αντεπανάστασης είναι ότι η δύναμη των επαναστατών έχοντας τη τοπική στήριξη παραμένει ανίκητη. Εναντίον των Τούρκων (και των Αμερικανών) οι Κούρδοι του Ιράκ θα υποστηρίξουν το PKK. Μόνο οι δικοί τους μαχητές Πεσμεργκά έχουν μεγαλύτερη πίστη και αφοσίωση στην ιδέα του Κουρδιστάν. Έτσι μόνο οι Μπαρζανί και Ταλαμπανί μπορούν να ελέγξουν το PKK παρόλο που οι ίδιοι ότι έχουν αυτή την ικανότητα και δυνατότητα καθώς δεν θέλουν να πολεμήσουν ομοεθνείς τους Κούρδους. Τι είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τη ανάλυση της σκοπιμότητάς τους; Με δυο λόγια είναι η ανεξαρτησία ή τόση μεταβίβαση κυριαρχίας όση μπορούν να ζητούν από τους συμπατριώτες τους Ιρακινούς.

Η εξέλιξη λοιπόν είναι προφανής: Οι Μπαρζανί και Ταλαμπανί ελέγχουν το PKK εάν η Τουρκία συναινέσει  στον οποιονδήποτε βαθμό ανεξαρτησίας μπορεί να χορηγήσει. Η Τουρκία φοβάται ότι το ημιαυτόνομο Κουρδιστάν θα συγκεντρώσει τους Κούρδους του  αλλά παράλληλα το PKK θα αποτελεί μεγαλύτερο πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση, σοβαρές πολιτικές μεταρρυθμίσεις θα εξαλείψουν την απειλή. Το Β. Ιράκ μπορεί να φαίνεται ειρηνικό και δημοκρατικό στη Δύση που ασχολείται με το νότιο τμήμα της χώρας όμως οι Κούρδοι της Τουρκίας κατανοούν ότι πρόκειται για δύο αμοιβαία ανταγωνιστικά κρατίδια υπό τη κυριαρχία του Ταλαμπανί και του Μπαρζανί αντίστοιχα.

Οι ΗΠΑ μπορούν και πρέπει να υλοποιήσουν ένα μέρος των υποσχέσεών τους προκειμένου να αποφύγουν μια συνοριακή σύρραξη μεταξύ Ιράκ και Τουρκίας. Σε πρώτη ανάγνωση μπορούμε να δούμε έναν οριστικό διαμελισμό του Ιράκ. Όμως οι Ταλαμπανί και Μπαρζανί θα φτάσουν σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη ανεξαρτησία και με τους Πεσμεργκά αυτό σημαίνει πολλά. Είναι πιθανό να συνεργαστούν μεταξύ τους αν σκεφτούν ότι οι επιτυχίες τους διασφαλίζονται από τη συναίνεση της Άγκυρας.

Θα έλεγε κανείς πως αυτή η ευαισθητοποίηση της Άγκυρας σε θέματα εθνικής κυριαρχίας είναι απόλυτα διακιολογημένη. Πρόκειται σαφώς για την ίδια Άγκυρα που ενώ διακόπτει φιλίες, συμμαχίες και συνεργασίες όταν ξένες δυνάμεις αναμειγνύονται σε θέματα εσωτερικής δικαιοδοσίας, την ίδια στιγμή  συστηματικά προβαίνει σε προκλητικές ενέργειες σε θέματα εσωτερικής διοίκησης στη Δ. Θράκη καλώντας την μουσουλμανική  μειονότητα της περιοχής ουσιαστικά να αυτονομηθεί.  Κατ΄αντιστοιχία δυστυχώς πρόκειται για την απαράλλακτη ενδοτική στάση του Κολωνακίου που ανεξαρτήτως κυβερνώσας παράταξης συνεχίζει άκριτα να χαρακτηρίζει το μειονοτικό της περιοχής ως αρμοδιότητα του ΥΠΕΞ,  να υποστηρίζει παραληρηματικά τη Τουρκία στην ενταξιακή της πορεία ενώ υποστηρίζει πως η μόνη διαφορά με τη γείτονα  είναι η υφαλοκρηπίδα και όχι η παρωπίδα….

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Πέμπτη, Απρίλιος 15th, 2010 στις 14:32 στην κατηγορία ΒΙΑ & ΕΓΚΛΗΜΑ, ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο, ή ένα trackback από το site σου.