Μαζική μετανάστευση: σύγχρονη μορφή εισβολής
Δημοσιευμένο από Μανώλης Αστρεινίδης στην κατηγορία ΓΕΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Παράνομη μετανάστευση
Πριν το 1945, η κατάκτηση εδαφών γινόταν με έναν σαφώς πιο έντιμο τρόπο. Από το 1946 και με τον ΟΗΕ τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο σύνθετα.
Η μετανάστευση, ενσωμάτωση και προσάρτηση εδαφών είναι τόσο παλιά όσο και το ανθρώπινο είδος. Στη σύγχρονη εποχή όμως τα κράτη κατακτούν εδάφη άλλων κρατών μέσω μιας αργής διαδικασίας μετανάστευσης, αφομοίωσης αλλά και της επιβαλλόμενης πολιτισμικής αλλαγής.
Καθώς στη περίπτωση αυτή δεν συντελούνται ξεκάθαρες μάχες ή σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων το θύμα δεν αισθάνεται ηττημένο και αντιστέκεται με ό, τι διαθέτει. Επομένως αντί για μια σύντομη ενέργεια μαζικής βίας που ακολουθείται από καταπίεση και αργότερα από ενσωμάτωση που διαρκεί το πολύ μια γενιά, παρατηρούμε στη διάρκεια πολλών γενεών τον εκφυλισμό, τη καταπίεση, την αντίδραση στη καταπίεση αλλά και την εγκληματικότητα. Με άλλα λόγια, μια αργή φθορά που συντρίβει τον «εισβολέα» αλλά και τη «κατεχόμενη» κοινωνία.
Οι εγχώριοι πληθυσμοί προβάλλουν αντίσταση σε διαφορετικά επίπεδα και βαθμούς. Η διαφθορά, η ιδεολογία ή ακόμα και η απλή άγνοια δεν συμβάλλει θετικά στη υποστήριξη του εδάφους ενός λαού έναντι ενός ή πολλών κρατών που στέλνουν εκεί τους μετανάστες τους. Μερικές φορές οι λαοί παίρνουν σοβαρά μέτρα για την άμυνά τους και άλλες απλώς «παρατηρούν» παθητικά και τελικά αφανίζονται.
Η άγνοια αποτελεί το ευκολότερο στην αντιμετώπιση θέμα καθώς η κατάσταση γίνεται ολοένα και σοβαρότερη με αποτέλεσμα να αναγκάσει κυβερνήσεις και λαούς να δώσουν προσοχή στην επερχόμενη απειλή. Η διαφθορά όμως αποτελεί ένα πολύ πιο δύσκολο θέμα καθώς συνήθως υπάρχουν ειδικά συμφέροντα στη μέση ακόμα και σε υψηλά στρώματα της υπό κατοχή κοινωνίας. Η ιδεολογία όπως αυτή που επικρατεί στη Δύση αποτελεί μια χαίνουσα πληγή καθώς δεν υπάρχει γιατριά, απουσία της ριζοσπαστικής επανάστασης και το αποτέλεσμα απλά είναι η καταστροφή του πολιτισμικού ιστού της απειλούμενης κοινωνίας και εν τέλει ενός μεγάλου τμήματος του αντιστεκόμενου λαού.
Αυτό είναι ευδιάκριτο σε περιοχές όπως η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, η Αν. Ασία και η Ρωσία.
Σε έθνη που διατηρούν την ομοιογένειά τους ακόμα όπως οι Κορεάτες και οι Ιάπωνες είναι πολύ δύσκολη η «διείσδυση» νόμιμων μεταναστών και σχεδόν αδύνατη αυτή των παρανόμων. Αυτό όμως αποτελεί συντονισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης αλλά της κοινωνίας στο σύνολό της.
Στη Δύση ολόκληρες κοινωνίες αλλάζουν ριζικά εξαιτίας της μαζικής «εισαγωγής» τριτοκοσμικών ισλαμιστών όπως η Ευρώπη, η Λατ. Αμερική και οι ΗΠΑ. Αυτό έχει δημιουργήσει ευνοϊκό κλίμα για προσαρμογή στις απαιτήσεις της καταπιεστικής Σαρία, του ισλαμικού νόμου σ΄ αυτές τις κοινωνίες. Ωστόσο στην Ευρώπη, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, υπάρχουν ακόμα μικρές ομάδες που καταπολεμούν και γενικά αντιδρούν στη πολιτισμική και φυσική υποδούλωση και αφανισμό από τους «εισβολείς».
Στην Αυστρία, την Ελβετία και την Ολλανδία έχουν αναρριχηθεί στην εξουσία δεξιά κόμματα που πρεσβεύουν την απομάκρυνση της ισλαμικής απειλής. Αυτά ενώνουν τις δυνάμεις τους με την ήδη κυβερνώσα δεξιά παράταξη στην Ιταλία. Πίσω απ΄ αυτά διεκδικούν την εξουσία συγγενικά κόμματα στη Γερμανία, Σουηδία, Γαλλία και Ισπανία. Φαίνεται ότι οι φανατικοί ισλαμιστές ξεπέρασαν την ανοχή της φιλοξενίας και παίζουν σκληρά το παιχνίδι της jihad (ιερός πόλεμος) στη δυτική κοινωνία. Η πίεση που ασκούν για τη επιβολή του ισλαμικού νόμου αφυπνίζει σιγά σιγά το υπνωτισμένο ευρωπαϊκό λαϊκό αίσθημα. Εάν η βούληση των λαών δεν εκφρασθεί ειρηνικά από τις κυβερνήσεις, οι λαοί θα πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους όπως έχουν κάνει ήδη οι Ιταλοί με τους καταυλισμούς των τσιγγάνων αλλά και με τις ομάδες κρούσης κατά των επαναστατημένων Αφρικανών στη Σικελία.
Σε περιπτώσεις όμως που η κοινωνία δεν υποστηρίζεται ενεργά από τη κυβέρνηση καταλήγει ο λαός να παίρνει τα πράγματα απευθείας στα χέρια του.
Παρόλα αυτά οι Αγγλοσάξωνες δεν φαίνονται συντονισμένοι στις αντιδράσεις τους με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Αδιαφορούν αν οι Ισλαμιστές στην Αγγλία μπορούν να στέκονται σε μια γωνία και να φωνάζουν συνθήματα «Θάνατος στη Βασίλισσα» ενώ το Λονδίνο σήμερα εμφανίζεται να είναι η πρωτεύουσα ενός κράτους τρομοκράτη καθώς εξάγει μαχητές αλλά και ιδεολογία του ισλαμικού ιερού πολέμου. Σ΄ αυτή τη διαφοροποιημένη στάση έχουν τη συμπόρευση και συναίνεση της Ουάσιγκτον. Και οι δυο χώρες σήμερα κατέληξαν να προσομοιάζουν ολοένα και περισσότερο με τα κράτη που οι ίδιες αποκαλούν Άξονα του Κακού. Σαν ένα απολυταρχικό, ισλαμικό Ιράν αλλά της σουνιτικής, σαουδικής έκφανσης.
Οι αδύναμες κουλτούρες και πολιτισμοί γενικότερα συχνά κατακλύζονται από πιο ισχυρές αλλά σπάνια πιο προηγμένες κουλτούρες, όπως συμβαίνει στην Αγγλία και στην Αμερική, όπου κυβερνούν απελπισμένες και απορροφημένες ηγεσίες που απολαμβάνουν, με ένα μαζοχιστικό σύνδρομο, να βλέπουν τον πολιτισμό που ανέδειξε αυτές τις ίδιες ηγεσίες να καταστρέφεται. Πιθανόν να το κάνουν επειδή επιθυμούν διακαώς να αποσείσου την ενοχή τους για τη λευκή, χριστιανική τους προέλευση άσχετα με το φόρο αίματος που μπορεί να πληρώσουν οι λαοί τους. Η μονομανία και η απορρόφηση είναι ο τρόπος ζωής των ημίθεων στον αγγλο-αμερικανικό κόσμο. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών χάνουν τα μέχρι τώρα σταθερά τους ερείσματα εξαιτίας αυτής της ανατροπής καταδεικνύει το βάθος της επικρατούσας μονομανίας, της ενοχής αλλά και της επιθυμίας για αυτοκαταστροφή.
Το κενό μπορεί να είναι πολύ δελεαστικό και έχει συγκεντρώσει πολύ μεγάλο μέρος της διεφθαρμένης και θνήσκουσας Δύσης.
Άρθρα (RSS)